VAN START…

Tijdens mijn rondreis door Vietnam in 1993 verbleven wij een aantal dagen in Hoi An, een klein vissersdorp aan de kust van Vietnam. Samen met Anuschka, de reisleidster, kwam ik op een ochtend, al wandelend door het dorpje, terecht in een kraamkliniek. Ik was enorm onder de indruk; een paar ruimtes, maar geen apparatuur. Wat er was aan materiaal, was zodanig verouderd dat je niet kon spreken van een kliniek met faciliteiten. Een ‘verloskamer’ waar alleen een oud bed stond. Britsen voor de vrouwen die moesten bevallen of net een bevalling achter de rug hadden. Geen dekens, kussens e.d., al met al enorm primitief.

Na mijn reis bleef Vietnam altijd in mijn gedachten. Ik wilde een bijdrage leveren, maar hoe? In 1997 ben ik uiteindelijk een project gestart voor de kraamkliniek. Allereerst zocht ik contact met Anuschka, zij was bereid om voor mij te onderzoeken of de kliniek nog wel bestond. Haar volgende reis was gepland voor december 1997, dit kwam natuurlijk heel goed uit. Het was dan ook geweldig om na een paar maanden te horen dat de kliniek er inderdaad nog was en dat een lijst met benodigdheden naar mij toe zou komen. Met deze informatie ging ik verschillende instanties af die mij zouden kunnen helpen.

Tegelijkertijd had een aantal mensen ook wat speurwerk gedaan om goederen te verzamelen. Het was natuurlijk heel belangrijk om de kosten zo laag mogelijk te houden en toch zoveel mogelijk goederen te verzamelen, die nodig waren. Vanuit een ziekenhuis werden ook gratis goederen beschikbaar gesteld. Dit hele traject moest plaatsvinden in mijn vrije tijd en nam enige maanden in beslag, maar uiteindelijk was de inhoud van de lijst voor 98% compleet. Aangezien het belangrijk was om een contactpersoon ter plekke te vinden, zocht ik contact met een andere reisleidster. Tijdens een van haar reizen heeft zij twee nichtjes ontmoet, die bereid waren om mij de nodige ondersteuning te geven. Dat was natuurlijk fantastisch, aangezien daardoor een aantal zaken een stuk makkelijker zouden zijn. Via een e-mail uit Vietnam werd ik voorgesteld aan Phi en Linh. Op deze manier kreeg ik de informatie die nodig was en ging ik aan de slag.

Door een kledingactie en een aantal spontane donaties was er een bedrag tot stand gekomen, waarvoor in 1998 een stichting werd opgericht, de Stichting Hulpverlening Zuid Oost Azië (Hulza)

Na enkele maanden volgde het traject transport. Ook dit moest natuurlijk goed worden onderzocht om de zending op de juiste plek te krijgen. Mijn broer Michel heeft mij in dit hele traject enorm ondersteund. Via de organisatie World Bagage Services op Schiphol werd een deel van de goederen verzonden, zo’n 45 kg. Deze organisatie kon het zo regelen dat de zending via Parijs doorgevlogen werd naar Saigon (Ho Chi Minh City). Daar vandaan zouden de goederen doorgezonden worden naar Danang Airport, 30 km. ten noorden van Hoi An. Hier kon de zending dan worden afgehaald, uiteraard met de benodigde papieren. Ik vond het heel belangrijk dat de zending op de goede plek terecht zou komen en besloot om zelf naar Hoi An te gaan. Het leuke van mijn beslissing was dat mijn broer, enthousiast over dit project, zich spontaan aanmeldde om met mij mee te gaan. Het overige deel van de zending namen wij zelf mee. En zo vertrokken wij op 15 december 1998 naar Parijs en via Bangkok naar Hanoi, Noord Vietnam. Daar verbleven wij ’n paar dagen om medicijnen, die ook nodig waren, te organiseren bij het ziekenhuis en apotheek in Hanoi.

En zo ging Stichting Hulpverlening Zuid Oost Azië (Stichting Hulza) van start…In de nieuwsbrief van 1999 kunt u het hele verslag lezen.

Monique Smiers